Życiorys

Julia Ledóchowska urodziła się 17 IV 1865 w Loosdorf (Austria). W 1883 rodzina przeniosła się do Lipnicy Murowanej, niedaleko Krakowa. W 1886 Julia wstąpiła do klasztoru urszulanek w Krakowie. Tu, już jako m. Urszula, zajęła się przede wszystkim pracą pedagogiczną. W 1907 z błogosławieństwem papieża Piusa X wraz z dwiema siostrami wyjechała do Petersburga, aby objąć kierownictwo internatu dla dziewcząt przy polskim Gimnazjum św. Katarzyny. W 1910 nad Zatoką Fińską powstał dom dla wspólnoty oraz – realizujące idee pedagogiczne m. Urszuli – gimnazjum z internatem dla dziewcząt. Wybuch wojny w 1914 spowodował wydalenie m. Urszuli z Rosji. Zatrzymała się w Skandynawii: w Sztokholmie, następnie w Danii. Wspólnie z wyjeżdżającymi kolejno z Petersburga siostrami zorganizowała szkołę dla skandynawskich dziewcząt, potem m.in. ochronkę dla sierot po polskich emigrantach. Włączyła się też w życie miejscowego Kościoła i środowiska oraz podjęła współpracę z Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny, założonym w Szwajcarii przez Henryka Sienkiewicza. Poprzez akcję odczytową kształtowała wrażliwość społeczeństw skandynawskich na sprawę niepodległości Polski. W 1920 petersburska wspólnota urszulanek wróciła do wolnej Polski i osiedliła się w Pniewach koło Poznania. Wkrótce potem otrzymała od Stolicy Świętej pozwolenie na przekształcenie się w Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego – żyjące duchowością urszulańską oraz tradycją pracy wychowawczej jako uprzywilejowanego narzędzia ewangelizacji, szukające równocześnie form odpowiadających nowym potrzebom, szczególnie ludzi uboższych. Zgromadzenie szybko się rozwijało. Powstawały domy i dzieła w Polsce i na Kresach Wschodnich, od 1928 we Włoszech, od 1930 we Francji. M. Urszula formowała siostry do umiłowania Boga ponad wszystko, pragnąc, aby żyły w prostocie, były pokorne, a równocześnie pełne poświęcenia i twórcze w służbie innym, zwłaszcza dzieciom i młodzieży. Uśmiech, pogodę ducha i dobroć uważała za szczególnie wiarygodne świadectwo więzi z Chrystusem. Spalała się miłością do Jezusa Chrystusa i ta miłość pozwalała jej kochać każdego człowieka, bez względu na wyznanie, przekonania, pozycję. Gdy umarła w Rzymie, 29 V 1939, ludzie mówili, że zmarła święta… 20 VI 1983 w Poznaniu Jan Paweł II beatyfikował m. Urszulę. W 1989 zachowane od zniszczenia ciało bł. Urszuli zostało przewiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego. 18 V 2003 w Rzymie Ojciec św. Jan Paweł II kanonizował m. Urszulę Ledóchowską.

Ważniejsze daty z życia

1865 – Julia przychodzi na świat w Loosdorf, w Dolnej Austrii, jako drugie z siedmiorga dzieci Antoniego i Józefiny Salis-Zizers.
1883 – Rodzina Ledóchowskich przenosi się do Lipnicy Murowanej, blisko Krakowa.
1886 – Julia wstępuje do klasztoru sióstr urszulanek w Krakowie, znanego z poziomu duchowego oraz pracy nauczycielskiej i wychowawczej wśród dziewcząt ze środowiska, a także z odległych miejscowości Galicji i Rosji.
1907 – Z błogosławieństwem papieża Piusa X wraz z dwiema siostrami wyjeżdża do Petersburga, gdzie obejmuje kierownictwo internatu dla dziewcząt przy polskim Gimnazjum św. Katarzyny.
1908 – Powiększająca się wspólnota sióstr, żyjąca w ukryciu, staje się autonomicznym domem urszulanek w Petersburgu, a m. Urszula jego przełożoną. W nowicjacie, w ścisłej konspiracji, przygotowują się do życia zakonnego następne urszulanki.
1910 – Nad Zatoką Fińską powstaje dom dla wspólnoty oraz – realizujące idee pedagogiczne m. Urszuli – gimnazjum z internatem dla dziewcząt.
1914 – Wybuch wojny powoduje wydalenie m. Urszuli z Rosji. Zatrzymuje się w Skandynawii, najpierw w Sztokholmie, a następnie w Danii. Tu powoli przenosi siostry z ogarnianego skutkami wojny Petersburga i wspólnie z nimi organizuje szkołę dla skandynawskich dziewcząt. Włącza się też w życie miejscowego Kościoła i środowiska oraz podejmuje współpracę z Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny, założonym w Szwajcarii przez Henryka Sienkiewicza.
1920 – Petersburska wspólnota urszulanek wraca do wolnej Polski i osiedla się w Pniewach koło Poznania, a wkrótce potem otrzymuje od Stolicy Świętej pozwolenie na przekształcenie się w Zgromadzenie Urszulanek Serca Jezusa Konającego (szare urszulanki). Ze starego korzenia wyrasta nowa gałąź, pragnąca żyć duchowością urszulańską oraz tradycją pracy wychowawczej i nauczycielskiej jako uprzywilejowanego narzędzia ewangelizacji w zmienionych czasach, szukając równocześnie form odpowiadających nowym potrzebom, szczególnie ludzi uboższych. Zgromadzenie pod kierunkiem m. Urszuli szybko się rozwija. Powstają domy i dzieła w Polsce i placówki misyjne na Kresach Wschodnich. Od 1928 Zgromadzenie jest obecne we Włoszech, a w 1930, towarzysząc dziewczętom jadącym do pracy zarobkowej, siostry organizują pierwsze domy we Francji. Matka formuje siostry do umiłowania Boga ponad wszystko, pragnąc, aby żyły w prostocie, były pokorne, a równocześnie pełne poświęcenia i twórcze w podejmowanych inicjatywach pracy dla innych, zwłaszcza dla dzieci i młodzieży. Uśmiech, pogodę ducha i dobroć uważa za szczególnie wiarygodne świadectwo więzi z Chrystusem i temu świadectwu przypisuje wielki wpływ ewangelizacyjny i wychowawczy. Uczy, że świętość jest dostępna dla każdego, że polega na pełnym miłości do Boga i ludzi zaangażowaniu w codzienne obowiązki. Sama wiele podróżuje, odwiedzając wspólnoty i odpowiadając na nowe propozycje pracy. Doceniając ogromną rolę organizacji wspomagających katechezę i wychowanie religijne, m.in. przenosi na grunt polski Krucjatę Eucharystyczną (dziś: Eucharystyczny Ruch Młodych). Organizuje wydawanie pisemek dla dzieci i młodzieży, sama pisze do nich artykuły. Znajduje w swym zapracowanym życiu czas na pisanie książek dla dzieci. Uczestniczy aktywnie w życiu religijnym, kulturalnym i społecznym kraju, za co otrzymuje wysokie odznaczenia państwowe. M. Urszula spala się miłością do Jezusa Chrystusa i ta miłość przynagla ją we wszystkim, co czyni. Koch
1939 – Gdy umiera w Rzymie, 29 maja, ludzie mówią, że zmarła święta…
1983 – 20 czerwca w Poznaniu Jan Paweł II beatyfikuje m. Urszulę. Jest to pierwsza beatyfikacja na ziemi polskiej.
1989 – Zachowane od zniszczenia ciało bł. Urszuli zostaje przewiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego.
2002 – Ogłoszenie dekretu o uznaniu cudu za wstawiennictwem bł. Urszuli kończy proces kanonizacyjny.
2003 – Jan Paweł II w Rzymie 18 maja dokonał kanonizacji Urszuli Ledóchowskiej.